Μια πραγματική ιστορία

Ήμουν εξαντλημένος τελείως.
Τα πόδια μου έτρεμαν.
Ψηνόμουν στον πυρετό.
Διψούσα και πεινούσα αφόρητα.
Μπροστά μου ένας δρόμος
με τα αυτοκίνητα να περνούν σαν σφαίρες.
Δεν είχα τη δύναμη να περάσω απέναντι.
Ήμουν εξαιρετικά φοβισμένος.
Κατέρρευσα εκεί
μέσα στις λάσπες
μισό μέτρο από το δρόμο.
Κάθε αυτοκίνητο που πέρναγε με ταρακουνούσε ολόκληρο.
Βρισκόμουν σε απόγνωση,
κανείς δε σταμάταγε
κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.
Η φαγούρα από τα παράσιτα που είχε γεμίσει το σώμα μου ήταν φοβερή
αλλά δεν είχα πλέον τη δύναμη ούτε να ξυστώ.
Η απελπισία ήταν τόση που τίποτα πια δεν με φόβιζε.
Βουτηγμένος στη λάσπη...
Μια λάσπη χωρίς νερό για να ξεδιψάσω.
Δεν ξέρω πόσες μέρες πέρασαν.
Το σώμα μου είχε αφυδατωθεί τελείως
και σκουλήκια το κατέτρωγαν.
Δεν μπορούσα να πω ούτε ένα "γιατί Θεέ μου;"
Δε γνώριζα αν υπάρχει Θεός.
Δεν είχα καν όνομα.
Κανένας ποτέ δε με αγάπησε για να μου δώσει ένα.

Σβιιιιιιιιινννν! Σβιιιιιιιιιιννν!
Τα αυτοκίνητα περνούσαν αστραπιαία από μπροστά μου
και με ταρακουνούσαν ολόκληρο.
Δε φοβόμουν πλέον. Πέθαινα απελπισμένος.
Μπορεί κάποιος να σταμάτησε
δε θυμάμαι καλά. Σαν μέσα σε όνειρο άκουσα
"-πω πω πώς είναι έτσι;!
-Τι θα τον κάνουμε;
-δεν μπορούμε να τον βάλουμε στο αυτοκίνητο σ' αυτά τα χάλια,
είναι γεμάτος παράσιτα και μέσα στη διάρροια."

Πλέον δε βλέπω καλά.
Ένας άνθρωπος όρθιος μπροστά μου.
αναφωνεί: "Θεέ μου! Θεέ μου...!"
Προσπαθεί να μου δώσει λίγο νερό από ένα πλαστικό μπουκάλι.
Δεν μπορώ πια να πιω
οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει τελείως.
Με σηκώνει και με βάζει στο αυτοκίνητό του.
Μου χαϊδεύει το κεφάλι...
Λέει συνέχεια "Θεέ μου... Θεέ μου"

.....Με ακουμπάνε πάνω στον πάγκο του γιατρού
"-Πεθαίνει" λέει ο γιατρός "που τον βρήκατε;"
"-Κοντά στη Μακρακώμη. Μισό μέτρο από τον επαρχιακό δρόμο"
"-Δεν έχει καμιά ελπίδα. Πρέπει να του κάνουμε ευθανασία"

Μου κάνουν μια ένεση.
Αρχίζω και ζαλίζομαι.
Νιώθω ένα τρυφερό χάδι στο κεφάλι μου και μια συγκινημένη φωνή:
"Καληνύχτα Ιώβ"
Θέλω να κουνήσω την ουρά μου από την ευχαρίστηση.

Έχω επιτέλους όνομα!!! έχω όνομα......έχω.....