Πασχαλινό δώρο

Έρχεται το Πάσχα. Εκατομμύρια έλληνες θα ψήσουν τον οβελία σε μια ατμόσφαιρα μουσικής, χορού (τσιφτετέλια και λαϊκά) και κρασιού. Κάποιοι θα πυροβολήσουν στον αέρα με την καραμπίνα όταν έρθουν στο τσακίρ κέφι και κάποιοι άλλοι θα ρίξουν τις τελευταίες φωτοβολίδες ή στρακαστρούκες που τους έμειναν από την Ανάσταση.
Τη Δευτέρα του Πάσχα θα φάνε τα υπολείμματα από το αρνί ή το κατσικάκι και την Τρίτη ξανά στη δουλειά.
Σίγουρα όλοι έχουμε βιώσει πολλές φορές τα ίδια πράγματα και σε προηγούμενες Κυριακές του Πάσχα. Πόσα χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια. Αλλά δε γίναμε πιο ευτυχισμένοι.
Το κακό όμως δεν είναι ότι εμείς δε γίναμε πιο ευτυχείς αλλά ότι κάποια πλάσματα που δε θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένα σφάχτηκαν σε εκατομμύρια αριθμούς προκειμένου να σπάσουμε εμείς για λίγες ώρες την ανία μας.
Αναφέρομαι στο σφάξιμο των αρνιών.
Δεν θέλω η ευτυχία μου να βασίζεται στη δυστυχία κάποιου άλλου όντος. Κι αν η δυστυχία του με κάνει ευτυχισμένο τότε μήπως κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μου; Μήπως αρέσκομαι να σκορπίζω τον πόνο;
Ο άνθρωπος είναι εγωκεντρικός και συνεπώς συμφεροντολόγος. Κάθε τι το ερμηνεύει μέσα από το όφελος που θα έχει για τον εαυτό του. Η έννοια βέβαια του οφέλους θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανιδιοτέλεια, αλλά ο άνθρωπος πάνω από όλα όπως έλεγε και ο Μπέρτραντ Ράσσελ φοβάται το στοχασμό.
Φέτος όσοι τρώνε κρέας ας μην ψήσουν οβελία. Ας χαρίσουν σε κάποια αρνάκια ή κατσικάκια λίγο παραπάνω χρόνο ζωής. Ας τους χαρίσουν λίγη βοσκή ακόμη, λίγες μυρωδιές από τα βοσκοτόπια τους, λίγο χουχούλιασμα στη στάνη τους. Φέτος κάντε ένα ανώδυνο πασχαλινό δώρο σε ένα άγνωστο για σας πλάσμα και χαρείτε το. Θα σας αξίζει αυτή η χαρά.