Παρατηρώ τη Χάιντι. Ένα γατάκι μια σταλιά. Μόλις πριν λίγες μέρες του έκοψα το μπιμπερό και έχει αρχίσει να τρώει μόνο του. Δεν έχει ενάμιση μήνα που γεννήθηκε.
Έχει αρχίσει και παίζει! Αλλά το πιο χαριτωμένο και δε σας κρύβω ότι με συγκινεί είναι που με περνάει για τη μάνα του και με ακολουθεί όπου και να πηγαίνω.
Αυτή τη στιγμή το βλέπω να σκαρφαλώνει από το τραπεζομάντηλο στο τραπέζι του σαλονιού και να κάθεται πάνω σε κάτι βιβλία.
Μόλις όμως πήγε να χαλαρώσει το βούτηξε η Χιονάτη, η σκύλα μου, η οποία το έχει υιοθετήσει.

Ανέβηκε στον καναπέ με τη Χάιντι στο στόμα και τώρα τη γλύφει.

Η Χάιντι απηυδισμένη που δεν την αφήνει ήσυχη διαμαρτύρεται και επιδεικνύει τα νυχάκια της.
Έχουν τόση χάρη που δε σας κρύβω μου έφτιαξαν τη μέρα μου.
Τα ζώα πραγματικά έχουν κάτι που εμείς οι άνθρωποι δεν το έχουμε: Μια αγνότητα και ανυποκρισία που τα κάνει αξιαγάπητα.
Καλή μέρα σε όλους.